Selaam ben Buse. Nasılsınız arkadaşlar hepinize hayırlı günler diliyorum.
29 yaşındayım artık evlenip yuva kurup çocuk sahibi olmak istiyorum. Bu yaşıma kadar kariyer peşinde koştum. Gözüm hiç kimseyi görmedi. Elbette isteyenlerim çoktu şükür ama ben kariyerimin peşinde koştum ve kısmetlerimi hep reddettim.
Bu zamana kadar sadece lise de 1 tane erkek arkadaşım oldu. Onun dışında kendimi hep işime ve okuluma verdiğim için böyle şeylere ayıracak vaktim olmadı pek fazla. Çünkü iyi bir yere gelmeliydim. Şu hayatta beni sevmeyen aileme karşı dimdik durabilmeli ve bakın işte ben başardım. En iyi yerlere geldim, diyebilmeliydim.
Bana inanmadıkları ve güvenmedikleri her hallerinden belliydi. Zaten gözlerinin içine baktığım zaman beni sevmediklerini görebiliyordum. Tamam belki beni istememişler annem hamile kaldığını geç farketmiş ve bu yüzden beni aldıramamışlar. İnanın istenmeyen evlat olmanın ne demek olduğunu anlayamazsınız. Bu gerçeği öğrendiğim zaman anladım ailemin beni neden sevmediğini.
Yıllarca onlara kendimi sevdirebilmek için çabaladım, didindim resmen kendimi paraladım. Ama ne yaptıysam hiç bi zaman bi çöp kadar kıymeti olmadı gözlerinde. Kendi evimi aldım. Onlara maddi destekte bulundum ama yinede beni sevemediler.
Şimdi de diyorum ki evlenip mutlu bir yuva kurmayı başardığımda ve bir de torunları olduğunda belki severler beni. Beni hiç sevmeyen ve istemeyen ailemden hiç vazgeçmedim. Bazen, için için onlardan nefret ettiğimi düşündüğüm oldu tabi. İnsan hiç bir zaman takdir edilmeyip sürekli eleştirildiğinde kendini kötü hissediyor. Ama sonunda yine onlar için her şeyi yapacağımı biliyorum.
Şimdi ben kendi kuracağım yuvamda çocuklarımı ve kocamı çok seveceğimi biliyorum ve onlara söz veriyorum bunun için. Umarım yaptığım her şey gibi bunda da başarılı olurum.
Mutlu bir yuvası olmasını evinde mutlu olacağına güvenen sevgi verip saygı gösterecek birisi varsa bana yorum atsın. Uyuşursak tanışalım görüşelim çay içelim. Belki evleniriz yaşımız daha fazla ilerlemeden.
Bir yanıt bırakın